Als moestuinier hadden we er een belabberde lente op zitten. Het enige dat het toen enigzins deed was pastinaak. Deze groente is stilaan van vergeten groente naar gekoesterde groente geevolueerd. Op het juiste moment zaaien, in het begin groeit die niet goed en zit deze tuinier dikwijls op zijn knietjes om het onkruid van de pastinaak te verwijderen, tot deze echt van start gaat en een mooi bladerdek vormt waar het onkruid geen kans meer heeft. Als de bladeren vallen, moet de tuinier geduldig blijven, want de smaak is zoveel beter wanneer de eerste vorst de pastinaak mag aanvallen. Als je dan in alle realisme een schup in de grond steekt en enkel de grond bovenhaalt terwijl de pastinaak blijft zitten, weet je dat je een topjaar hebt. Penen die vuistdik beginnen (en deze tuinier heeft stevige vuisten) en vervolgens meer dan een halve meter diep gaan, geven een warm gevoel op een miezerige novemberdag. De volgende lading zullen we met de lange schup moeten uitsteken. Dat de venkel klein gebleven is, doet ons het kleine eren. De wortelen die dan weer klein, dan weer groot uit de grond komen geven aan dat alle wegen naar Rome leiden, ook wanneer deze tuinier wel het geduld had om onkruid te trekken, maar niet om de wortelen te dunnen. Binnen experimenteren we verder met stokbrood, de oven (een prioriteit bij de keukenverbouwing) die nu veel programma's heeft toont dat er verschillende manieren zijn om stokbrood te maken. De manieren geven aan dat dit wellicht ook in een gewone oven kan. Alle wegen leiden naar Rome, maar zolang mijn Rome er een is van lekker genieten van een stukje stokbrood, pastinaaksoep of een gerechtje met wortel en venkel zal ik geduldig genieten van Rome en zijn weg.
0 Comments
|
Archives
Oktober 2023
|