De winter is de start van het snoeiseizoen. Vermits de sapstroom van de druiven soms al snel op gang komt, is dit de eerste op mijn lijstje.
Bij een verwarmend winterzonnetje enkele uren snoeien kan zo'n deugd doen. Snoeien begint met kijken. Je leest je planten en probeert hun groei te sturen met je snoei. Het lijkt eenvoudig maar toch heb ik mogen ervaren dat er toch enkele winters overgaan vooraleer je dit in de vingers krijgt. Snoeien stuurt een plant om dat te doen wat je wil. Snoei je niet genoeg, dan neemt de plant alle mogelijkheden om energie te steken in dat wat je niet wil. Snoei je te hard, dan zal de plant wel doen waarheen je hem stuurt, maar ontbreekt het hem de fut om zijn volle potentieel te bereiken. Je neemt de tijd om goed naar je plant te kijken, en gaat in gedachten de effecten van je snoei af. De reacties zijn min of meer voorspelbaar, maar het weer wat minder. Daarom blijven er op de druivelaars in cordon snoei 3 ogen staan, ook al betekent dit dat de zomersnoei nog in de lente zal starten. Geduldig knip je het gedragen vruchthout tussen de rest van je "in Guyot"-gesnoeide druivelaars zonder de knoppen van de nieuwe takken te raken. Een gevoel van weemoed overvalt je, wanneer je ziet dat je mooi gevormde legger tijdens de laatste maaibeurt in het gras lag en ongeveer half zo lang was als die ooit was en mocht zijn. Gelukkig is een druivelaar behoorlijk vergevensgezind en zal hij in het nieuwe jaar een poging wagen. Het snoeihout wordt geduldig in kleine stukjes geknipt en op de composthoop gegooid. De vogeltjes kwetteren in het rond en deze tuinier geniet van de rust die tuin nu uitstraalt. Weekend na weekend kan ik zo een uurtje of 2 snoeien en opbinden. De appelbomen, perenbomen, bessenstruiken, vijgenstruik en hazelaars staan nog op het programma. Tussendoor terug opwarmen bij een bord dampende pasta (pasta alla boscaiola) of de kinderen blij maken met vlechtbrood en dan in de zetel ploffen.
0 Comments
|
Archives
Oktober 2023
|